22:00 01.05.2010 / TVN Warszawa
Krzyż i niewielki pomnik, a tuż obok samochodowy salon i parking. Tak wygląda miejsce pamięci o pomordowanych w czasie Powstania Warszawskiego mieszkańcach Woli. Kombatanci nie kryją oburzenia, diler samochodowy nie poczuwa się do winy, a urzędnicy chcą na rozbudowę pomnika przeznaczyć 25 tys. zł. Nie wykluczają jednak jego przenosin.
………………………………………………………………………………………………………………………………
Będziemy sobie jak posąg
Wydarty pokrywom wieków?
Znajdziemyż kruszyny włosów
Z tych czasów na skroni zostałe?
Wołam cię, obcy człowieku,
Co kości odkopiesz białe:
Kiedy wystygną już boje,
Szkielet mój będziesz miał w ręku
Sztandar ojczyzny mojej.
Krzysztof Kamil Baczyński
Część drugą o „wypędzonych” ze swoich domów i pomordowanych mieszkańcach warszawskiej Woli dedykuję Pani Erice Steinbach.
Archiwum GKBZHwP – Protokół zeznań ks. Bernarda Filipiuka, 1946r.
„Bezpośrednio za wiaduktem kolejowym widziałem na burcie dużo zamordowanych Polaków, Polek, nawet dzieci, a wśród nich leżały walizki, teczki i inne tobołki. Po drugiej stronie na burcie stał karabin maszynowy, z którego widocznie rozstrzeliwano ludzi.
Szturm na „Pastę”, walki w Śródmieściu, na Starówce czy Czerniakowie. Barykady, wędrówki kanałami, zrzuty, pieśni powstańcze, łączniczki i powstańcza poczta to główne motywy corocznych obchodów rocznicy wybuchu powstania warszawskiego. Do tego dojdą niekończące się dyskusje z zadawanym do znudzenia pytaniem czy to wszystko miało sens? Wielu specjalistów z prawa i lewa, świadomie bądź nie, przekonywać nas będzie dokładnie za słowami Józefa Stalina i zaleceniami ówczesnej sowieckiej propagandy do tezy, że mięliśmy do czynienia z „polityczną awanturą obozu londyńskiego”.
wola44.wordpress.com 