Skromnie, stanowczo zbyt skromnie, jak na upamiętnienie śmierci 12 tysięcy naszych Rodaków, przebiegły obchody w 2020 r…..
.
Plac Mordów na Górczewskiej 53 koło salonu jest znowu rozgrzebany. Na nowo robią chodniki. Znowu rozkopują i wywożą gruz, spaleniznę i artefakty. Kolejne szkiełka i okruchy fajansu czy porcelany, kilka gwoździ oraz połowę żeliwnej płyty kuchennej i fragmenty rusztu – ślady wyposażenia stojących tu przed 1944 r. domów.
Foto: Wojciech Gardoliński
Górczewska stan na marzec 2020.
Górczewska stan na marzec 2020.
Górczewska stan na marzec 2020.
Górczewska stan na marzec 2020.
Górczewska stan na marzec 2020.
Górczewska stan na marzec 2020.
KONFERENCJA „OSĄDZIĆ RZEŹ WOLI” („GENOCIDE WOLA 44”)
Warszawa, 28.09.2019
Część II – IPN „Przystanek Historia” ul. Marszałkowska 21/25
.
Otwarcie – prof. Piotr Witakowski
„Wydarzenia na Woli w sierpniu 1944” – dr Krzysztof Jabłonka
Śledztwo w GKŚZpNP dotyczące Rzezi Woli – Jolanta Chankowska
„Stan badań Rzezi Woli” – Katarzyna Utracka
Mgr inż. Wojciech Gardoliński Warszawa, 28.09.2019
RZEŹ WOLI JAKO ELEMENT METODYCZNEJ, ZAPLANOWANEJ ZAGŁADY MIASTA I LUDNOŚCI WARSZAWY 1939-19451.WPROWADZENIE
Współczesnemu światu, zupełnie nie znana jest Zagłada,jakiej doznała podczas drugiej wojny światowej, Stolica Polski Warszawa –nazywana kiedyś, ze względu na liczne, bogate pałace arystokracji, szacowne kościoły, wytworne, śródmiejskie kamienice, zabytkowe budynki i eleganckie parki -Paryżem Północy. Opinia światowa nic nie wie o celowej, zaplanowanej a następnie konsekwentnie zrealizowanej, metodycznej zbrodni Zagłady Miasta Warszawy oraz Jej Mieszkańców. Nawet dzisiejsi warszawiacy -w tym władze samorządowe i państwowe -kojarzą Zagładę Warszawy z Powstaniem Warszawskim i z gigantyczną ofiarą ludności cywilnej, barbarzyńsko mordowanej poczynając od RZEZI WOLI. A przecież,jeszcze zanim wybuchło Powstanie,ludność Warszawy „zredukowano” o około pół miliona,mordując, zgodnie z wcześniejszym Planem Zagłady Miasta,jej żydowskich i polskich mieszkańców(do czasu Powstania, wymordowano już ponad dwa razy więcej mieszkańców niż wyniosły później Ofiary Powstania–patrz p.2.4; 5.1).
Ta porażająca ofiara ludności cywilnej–stanowi tylko jeden aspekt planowej Zagłady. Aspekt drugi, też znaczący, to celowa, planowa i metodyczna, materialna i kulturowa Zagłada Miasta, jego obiektów,zasobów,infrastruktury i dziedzictwa, realizowana od początku okupacji, a następnie podczas Powstania, ale także przez kolejne 110 dni po jego upadku. Ten aspekt Zagłady,jest chyba mało uświadamiany lub lekceważony–nigdzie bowiem nie jest upamiętniony a władze nie rozumieją takiej potrzeby, choć żadne inne miasto świata nie doznało takiej tragedii [1].
Ofiara ludności cywilnej, razem z miastem skazanej na zagładę, poddanej masowej eksterminacji już od pierwszych dni okupacji, chociaż jest upamiętniona w wielu miejscach, to nigdzie w sposób pełny, ogarniający całość tragedii,czyli również wypędzonych ale też ograbionych mieszkańców razem z ograbionym, spalonymi celowo zburzonym miastem -tak, jakby chciano ukryć pełną, ogromną tragedię planowej i metodycznej Zagłady Warszawy.
Są piękne, potrzebne pomniki poświęcone „Bohaterom Warszawy”, „Poległym Niepokonanym” oraz „Powstańcom Warszawskim”. Jest nawet pomnik „Pamięci Ludności Woli Wymordowanej w Czasie Powstania …..” oraz wiele innych, lokalnych…
Brakuje natomiast w Warszawie,miejsca poświęconego pamięci zbrodni:planowej i metodycznej zagłady Warszawy –Pamięci Wymordowanych i Wypędzonych Mieszkańców oraz Skazanemu na Zagładę Miastu 1939 –1945.
Ofiarą było Miasto Warszawa z całymi zasobami i infrastrukturą oraz cała jego ludność -bezbronni cywile, zwyczajni bezimienni warszawiacy –w tym, zarówno bohaterowie jak i łajdacy, ale ani jedni, ani drudzy, nie zasłużyli przecież na unicestwienie.
Całość referatu w formacie PDF – POBIERZ
„ZAŁĄCZNIK DOKUMENTY I KORESPONDENCJA ” – PDF – POBIERZ
.
Obchody Rzezi Woli 1944 zgromadziły tysiące warszawiaków w miejscach kaźni – m.in. na ul.Górczewskiej [foto] oraz przy pomniku na Lesznie [galeria]. Marsz Pamięci, który wyruszył z Leszna na Cmentarz wolski, połączył 4 pokolenia w drodze, którą pędzeni byli sami Ocalali, jako dzieci, ich rodzice, dziadkowie, pradziadkowie… Konferencja „Osądzić Rzeź Woli” organizowana 28 września w Warszawie siłami społecznymi przy współpracy z IPN ma przedstawić metodykę niemieckiej zbrodni i upomnieć się o jej osądzenie. Jest to możliwe wobec nieprzedawniania się zbrodni ludobójstwa, do jakich należy śmierć 60 tysięcy naszych Rodaków. Podczas obchodów po Apelu Pamięci na Lesznie organizatorzy Konferencji złożyli wieniec oraz zarejestrowali liczne bezcenne świadectwa Ocalałych.
POLECAMY: http://genocidewola44.pl
Wśród Ocalałych – dwie siostry [Wanda Karmańska i Władysława Sławecka], w czasie Powstania mające 11 i 8 lat – na zdjęciu wraz z córkami i wnuczką po zakończeniu obchodów przy pomniku [ul.Górczewska 32]. Obok pamiątkowy krzyż ustawiony z okazji 75. rocznicy wydarzeń z tablicą upamiętniającą śmierć kilkuset osób w tym miejscu, ul.Górczewska 53, oraz miejsce uwięzienia rodzin w oczekiwaniu na rozstrzelanie [w głębi planu znajdowały się drewniane baraki, które posłużyły Niemcom do zgromadzenia ludności cywilnej]. Obie Panie 5 sierpnia 1944r. oczekiwały na śmierć wraz z rodzinami w tym miejscu…
Symbolem zbrodni, nawet w czasach gdy Rzeź Woli była niemal przemilczana, stała się Wanda Lurie, nazywana Polską Niobe. W trakcie pacyfikacji Powstania Warszawskiego, będąc w dziewiątym miesiącu ciąży, przeżyła egzekucję i rozstrzelanie trójki swoich dzieci. Kolumna uchodźców, w której znalazła się Wanda Lurie, została skierowana na ul. Wolską, pod numer 55, do fabryki „Ursus”, z której słychać było salwy.
„W grupie, w której byłam, było wiele dzieci po 10–12 lat, często bez rodziców. […] Błagałam otaczających nas Niemców, by ratowali dzieci i mnie. Któryś z nich zapytał, czy mogę się wykupić. Dałam mu trzy złote pierścionki. Wziął je, lecz kierujący egzekucją oficer kazał mnie dołączyć do grupy idącej na rozstrzelanie. Zaczęłam go błagać o życie dzieci, mówiłam o honorze oficera. Odepchnął mnie tak, że się przewróciłam. Widział, że jestem w ostatnim miesiącu ciąży. Potem uderzył i pchnął mojego starszego synka, wołając: prędzej, prędzej, ty polski bandyto! Podeszłam w ostatniej czwórce wraz z trojgiem dzieci do miejsca egzekucji […]. Dzieci szły, płacząc. Starszy widząc zamordowanych, krzyczał, że nas zabiją. W pewnym momencie oprawca stojący za nami strzelił starszemu synkowi w tył głowy, następne strzały ugodziły młodsze dzieci. Potem strzelano do mnie. Przewróciłam się na lewy bok” – zeznawała Wanda Lurie w 1946 r. przed Okręgową Komisją Badania Zbrodni Niemieckich.
Kula trafiła ją w kark, przeszła przez dolną część czaszki i wyszła przez prawy policzek, wybijając kilka zębów. Podczas dobijania otrzymała trzy postrzały – w obie nogi. Ciężarną Wandę Lurie przywaliła sterta trupów. Pod wieczór żołnierz niemiecki szukając kosztowności, stanął na jej ciele, uszkadzając lewą kostkę i krusząc obojczyk. Po wielu godzinach dzięki pomocy innych ocalonych dotarła do kościoła św. Wojciecha, a następnie do obozu w Pruszkowie i szpitala w Leśnej Podkowie. 20 sierpnia urodziła syna. W 1945 r. liczbę ofiar tej egzekucji oszacowano na 8 tys. Na miejscu znaleziono ponad tonę spalonych szczątków.
Czytaj całość artykułu na www.solidarni2010
Foto: Galeria » 75. rocznica Rzezi Woli
wola44.wordpress.com 